غزل شمارهٔ ۱۶۸
ای بـرویـیـده بـه نـاخـواسـت بـه مـانـند گیا
چون تو را نیست نمک خواه برو خواه بیا
هـر کـه را نـیـسـت نـمـک گـر چـه نـماید خدمت
خـــدمــت او بــه حــقــیــقــت هــمــه زرقــســت و ریــا
بــرو ای غــصــه دمــی زحــمــت خــود کــوتــه کـن
بـــاده عـــشـــق بـــیـــا زود کـــه جـــانـــت بـــزیــا
غزل شمارهٔ ۱۶۹
رو تــرش کــن کــه هــمــه روتــرشــانــنــد ایــن جــا
کــور شــو تــا نــخـوری از کـف هـر کـور عـصـا
لـــنــگ رو چــونــک در ایــن کــوی هــمــه لــنــگــانــنــد
لته بر پای بپیچ و کژ و مژ کن سر و پا
زعــــفــــران بــــر رخ خــــود مــــال اگــــر مــــه رویــــی
روی خـــوب ار بـــنـــمـــایـــی بـــخـــوری زخـــم قــفــا
آیــــنــــه زیــــر بــــغــــل زن چــــو بــــبـــیـــنـــی زشـــتـــی
ور نـــــه بـــــدنـــــام کـــــنـــــی آیــــنــــه را ای مــــولــــا
تــا کــه هــشــیــاری و بــا خـویـش مـدارا مـی‌کـن
چـونـک سـرمـسـت شـدی هـر چه که بادا بادا
ســـاغـــری چــنــد بــخــور از کــف ســاقــی وصــال
چــونــک بــر کــار شــدی بـرجـه و در رقـص درآ
گـــرد آن نـــقـــطــه چــو پــرگــار هــمــی‌زن چــرخــی
ایــن چــنـیـن چـرخ فـریـضـه‌سـت چـنـیـن دایـره را
بــازگــو آنــچ بــگــفــتــی کــه فــرامـوشـم شـد
ســـلـــم الـــلـــه عـــلـــیـــک ای مـــه و مـــه پـــاره مــا
ســـلـــم الـــلـــه عـــلــیــک ای هــمــه ایــام تــو خــوش
ســـلـــم الـــلـــه عـــلـــیـــک ای دم یـــحـــیـــی الــمــوتــی
چــشــم بــد دور از آن رو کــه چــو بـربـود دلـی
هـــیــچ ســودش نــکــنــد چــاره و لــا حــول و لــا
مـــا بـــه دریـــوزه حـــســن تــو ز دور آمــده‌ایــم
مــــاه را از رخ پـــرنـــور بـــود جـــود و ســـخـــا
مـــاه بـــشـــنـــود دعـــای مـــن و کــف‌هــا بــرداشــت
پـــیـــش مـــاه تـــو و مـــی‌گــفــت مــرا نــیــز مــهــا
مــه و خــورشــیــد و فــلــک‌هــا و مــعــانــی و عـقـول
سـوی مـا مـحـتـشـمـانـنـد و بـه سـوی تو گدا
غــیــرتــت لــب بــگــزیــد و بـه دلـم گـفـت خـمـوش
دل مـــن تــن زد و بــنــشــســت و بــیــفــکــنــد لــوا
غزل شمارهٔ ۱۷۰
تـــا بـــه شـــب ای عــارف شــیــریــن نــوا
آن مـــــــــــــایـــــــــــــی آن مـــــــــــــایــــــــــــی آن مــــــــــــا
تــا بــه شــب امــروز مــا را عــشــرتــسـت
الــــــصــــــلــــــا ای پـــــاکـــــبـــــازان الـــــصـــــلـــــا
درخــــــرام ای جــــــان جـــــان هـــــر ســـــمـــــاع
مــــه لـــقـــایـــی مـــه لـــقـــایـــی مـــه لـــقـــا
در مــــــیــــــان شــــــکــــــران گـــــل ریـــــز کـــــن
مـــــرحـــــبـــــا ای کـــــان شــــکــــر مــــرحــــبــــا
عــــمــــر را نــــبــــود وفــــا الــــا تـــو عـــمـــر
بــــــاوفــــــایــــــی بــــــاوفـــــایـــــی بـــــاوفـــــا
بــس غــریــبــی بــس غــریـبـی بـس غـریـب
از کـــــجـــــایــــی از کــــجــــایــــی از کــــجــــا
بـا کـه مـی‌بـاشـی و هـمراز تو کیست
بـــــا خــــدایــــی بــــا خــــدایــــی بــــا خــــدا
ای گـــــزیــــده نــــقــــش از نــــقــــاش خــــود
کــــی جــــدایــــی کــــی جــــدایــــی کـــی جـــدا
بـــا هـــمـــه بـــیـــگـــانـــه‌ای و بـــا غـــمـــش
آشــــنــــایــــی آشــــنــــایــــی آشــــنــــایـــی آشـــنـــا
جــــزو جــــزو تــــو فـــکـــنـــده در فـــلـــک
ربــــــــــــنــــــــــــا و ربــــــــــــنــــــــــــا و ربــــــــــــنـــــــــــا
دل شـــکـــســـتـــه هــیــن چــرایــی بــرشــکــن
قــــــلــــــب‌هــــــا و قــــــلــــــب‌هــــــا و قــــــلــــــب‌هـــــا
آخـــــــــر ای جـــــــــان اول هـــــــــر چـــــــــیـــــــــز را
مــــنــــتــــهــــایــــی مــــنــــتــــهــــایـــی مـــنـــتـــهـــا
یـــوســـفـــا در چـــاه شـــاهـــی تــو ولــیــک
بـــــی لــــوایــــی بــــی‌لــــوایــــی بــــی‌لــــوا
چـــاه را چـــون قــصــر قــیــصــر کــرده‌ای
کــــیــــمـــیـــایـــی کـــیـــمـــیـــایـــی کـــیـــمـــیـــا
یــک ولــی کــی خــوانــمــت کــه صــد هـزار
اولــــــــیــــــــایــــــــی اولــــــــیــــــــایـــــــی اولـــــــیـــــــا
حـــشـــرگـــاه هـــر حـــســـیـــنـــی گــر کــنــون
کـــــربـــــلـــــایـــــی کـــــربـــــلـــــایـــــی کـــــربــــلــــا
مــشــک را بــربــنــد ای جــان گــر چـه تـو
خوش سقایی خوش سقایی خوش سقا
غزل شمارهٔ ۱۷۱
چـــــون نــــمــــایــــی آن رخ گــــلــــرنــــگ را
از طـــــــرب در چــــــرخ آری ســــــنــــــگ را
بـار دیـگـر سـر بـرون کـن از حجاب
از بــــــــرای عــــــــاشــــــــقــــــــان دنــــــــگ را
تــا کــه دانــش گـم کـنـد مـر راه را
تــا کــه عـاقـل بـشـکـنـد فـرهـنـگ را
تا که آب از عکس تو گوهر شود
تـــا کـــه آتـــش واهـــلـــد مـــر جــنــگ را
مــن نــخـواهـم مـاه را بـا حـسـن تـو
وان دو ســـــه قـــــنـــــدیــــلــــک آونــــگ را
مــــن نــــگـــویـــم آیـــنـــه بـــا روی تـــو
آســــــمــــــان کــــــهــــــنــــــه پــــــرزنــــــگ را
دردمـــــیـــــدی و آفــــریــــدی بــــاز تــــو
شـــکـــل دیـــگـــر ایـــن جـــهـــان تــنــگ را
در هـــــوای چــــشــــم چــــون مــــریــــخ او
ســـاز ده ای زهـــره بـــاز آن چــنــگ را
غزل شمارهٔ ۱۷۲
در مـــــیــــان عــــاشــــقــــان عــــاقــــل مــــبــــا
خــاصــه انــدر عــشــق ایــن لـعـلـیـن قـبـا
دور بـــــادا عــــاقــــلــــان از عــــاشــــقــــان
دور بـــادا بـــوی گـــلـــخـــن از صـــبــا
گــر درآیــد عــاقــلــی گــو راه نــیــســت
ور درآیـــد عـــاشـــقـــی صـــد مـــرحـــبـــا
مــجــلــس ایــثــار و عــقــل ســخــت گــیـر
صـــرفــه انــدر عــاشــقــی بــاشــد وبــا
نــــنــــگ آیــــد عــــشــــق را از نـــور عـــقـــل
بــــد بــــود پـــیـــری در ایـــام صـــبـــا
خـــانـــه بـــازآ عـــاشـــقـــا تـــو زوتــرک
عــمــر خــود بــی‌عــاشــقـی بـاشـد هـبـا
جان نگیرد شمس تبریزی به دست
دســـت بـــر دل نـــه بــرون رو قــالــبــا
غزل شمارهٔ ۱۷۳
از یـــــکــــی آتــــش بــــرآوردم تــــو را
در دگـــر آتـــش بـــگـــســتــردم تــو را
از دل مــــن زاده‌ای هــــمـــچـــون ســـخـــن
چون سخن آخر فروخوردم تو را
بــــا مـــنـــی وز مـــن نـــمـــی‌داری خـــبـــر
جـــادوم مـــن جـــادوی کـــردم تـــو را
تـا نـیـفـتـد بـر جـمـالـت چـشـم بـد
گـــوش مـــالــیــدم بــیــازردم تــو را
دایــم اقــبــالــت جــوان شــد ز آنـچ داد
ایــــن کــــف دســـت جـــوامـــردم تـــو را
غزل شمارهٔ ۱۷۴
ز آتـــــش شـــــهــــوت بــــرآوردم تــــو را
و انـــدر آتـــش بـــازگـــســـتـــردم تـــو را
از دل مـــــن زاده‌ای هـــــمــــچــــون ســــخــــن
چون سخن من هم فروخوردم تو را
بــــا مــــنــــی وز مــــن نــــمــــی‌دانـــی خـــبـــر
چــشــم بــسـتـم جـادوی کـردم تـو را
تــا نــیــازارد تــو را هــر چــشــم بــد
از بــــــــرای آن بــــــــیــــــــازردم تــــــــو را
رو جـــوامـــردی کـــن و رحـــمـــت فـــشــان
مـن بـه رحـمـت بـس جـوامـردم تو را
غزل شمارهٔ ۱۷۵
از ورای ســــــر دل بــــــیــــــن شــــــیـــــوه‌هـــــا
شــکــل مــجــنــون عــاشــقـان زیـن شـیـوه‌هـا
عــــاشــــقــــان را دیـــن و کـــیـــش دیـــگـــرســـت
اصـــل و فـــرع و ســـر آن دیـــن شــیــوه‌هــا
دل ســـخـــن چـــیـــنـــســـت از چـــیــن ضــمــیــر
وحـــی جـــویـــان انـــدر آن چـــیـــن شــیــوه‌هــا
جان شده بی‌عقل و دین از بس که دید
زان پــــــری تــــــازه آیـــــیـــــن شـــــیـــــوه‌هـــــا
از دغــــــــا و مــــــــکــــــــر گــــــــونــــــــاگــــــــون او
شـیـوه‌هـا گـم کـرده مـسـکـین شیوه‌ها
پـــــرده دار روح مـــــا را قـــــصـــــه کــــرد
زان صـنـم بـی‌کـبـر و بـی‌کـیـن شیوه‌ها
شـــیـــوه‌هــا از جــســم بــاشــد یــا ز جــان
ایـــن عـــجـــب بـــی آن و بــی ایــن شــیــوه‌هــا
مــرد خــودبــیــن غــرقــه شــیــوه خـودسـت
خــود نــبــیــنــد جــان خــودبــیــن شــیـوه‌هـا
شـــمـــس تـــبـــریـــزی جـــوانـــم کـــرد بــاز
تــا بــبــیــنــم بــعــد ســتــیــن شــیـوه‌هـا
غزل شمارهٔ ۱۷۶
روح زیــتــونــیــســت عــاشــق نــار را
نــار مــی‌جـویـد چـو عـاشـق یـار را
روح زیـــتـــونـــی بـــیــفــزا ای چــراغ
ای مـــعـــطـــل کـــرده دســت افــزار را
جـان شـهـوانـی که از شهوت زهد
دل نـــــــــــدارد دیـــــــــــدن دلـــــــــــدار را
پس به علت دوست دارد دوست را
بـــر امـــیـــد خـــلـــد و خــوف نــار را
چـون شـکـسـتـی جـان ناری را ببین
در پـــــــی او جــــــان پــــــرانــــــوار را
گر نبودی جان اخوان پس جهود
کــی جــدا کــردی دو نــیـکـوکـار را
جــان شـهـوت جـان اخـوان دان از آنـک
نـــار بـــیــنــد نــور مــوســی وار را
جـان شـهـوانـی‌سـت از بـی‌حـکـمـتی
یـاوه کـرده نـطـق طـوطی وار را
گــشــت بــیـمـار و زبـان تـو گـرفـت
روی ســوی قــبــلــه کـن بـیـمـار را
قـبـلـه شـمـس الدین تبریزی بود
نـــــور دیـــــده مـــــر دل و دیــــدار را
غزل شمارهٔ ۱۷۷
ای بــــــگــــــفــــــتــــــه در دلــــــم اســـــرارهـــــا
وی بــــرای بــــنــــده پــــخـــتـــه کـــارهـــا
ای خــــیــــالــــت غــــمــــگــــســـار ســـیـــنـــه‌هـــا
ای جـــــــمـــــــالـــــــت رونـــــــق گـــــــلـــــــزارهـــــــا
ای عــــطــــای دســــت شـــادی بـــخـــش تـــو
دســـت ایـــن مـــســـکـــیــن گــرفــتــه بــارهــا
ای کــــف چـــون بـــحـــر گـــوهـــرداد تـــو
از کـــــف پـــــایـــــم بـــــکــــنــــده خــــارهــــا
ای بــبــخــشــیــده بــســی سـرهـا عـوض
چـــون دهـــنـــد از بـــهـــر تــو دســتــارهــا
خود چه باشد هر دو عالم پیش تو
دانـــــــــه افـــــــــتـــــــــاده از انـــــــــبـــــــــارهـــــــــا
آفـــــــتـــــــاب فـــــــضـــــــل عــــــالــــــم پــــــرورت
کــــــرده بــــــر هــــــر ذره‌ای ایــــــثــــــارهـــــا
چــــاره‌ای نــــبــــود جــــز از بـــیـــچـــارگـــی
گــر چــه حــیــلــه مــی‌کــنــیـم و چـاره‌هـا
نــورهــای شــمــس تــبــریــزی چــو تـافـت
ایـــــــمـــــــنــــــیــــــم از دوزخ و از نــــــارهــــــا
غزل شمارهٔ ۱۷۸
مـــــی‌شـــــدی غـــــافـــــل ز اســــرار قــــضــــا
زخــــم خــــوردی از ســـلـــحـــدار قـــضـــا
ایـــن چـــه کـــار افـــتـــاد آخـــر نـــاگــهــان
ایــن چــنــیــن بــاشــد چــنـیـن کـار قـضـا
هــیــچ گــل دیــدی کــه خـنـدد در جـهـان
کـــو نـــشـــد گــریــنــده از خــار قــضــا
هــیــچ بــخــتــی در جــهــان رونـق گـرفـت
کــو نــشــد مـحـبـوس و بـیـمـار قـضـا
هـــیـــچ کـــس دزدیـــده روی عــیــش دیــد
کـــــو نـــــشــــد آونــــگ بــــر دار قــــضــــا
هـیـچ کـس را مکر و فن سودی نکرد
پـــــیـــــش بـــــازی‌هـــــای مــــکــــار قــــضــــا
ایــن قــضــا را دوســتــان خــدمــت کــنــنــد
جـــان کـــنـــنـــد از صـــدق ایـــثــار قــضــا
گر چه صورت مرد جان باقی بماند
در عـــــنـــــایـــــت‌هــــای بــــســــیــــار قــــضــــا
جـوز بـشـکـسـت و بـمـانده مغز روح
رفــــــت در حــــــلــــــوا ز انــــــبــــــار قــــــضـــــا
آنــک ســوی نــار شــد بــی‌مــغــز بـود
مـــغـــز او پـــوســـیـــد از انـــکـــار قــضــا
آنــک ســوی یــار شــد مــســعــود بـود
مــغــز جـان بـگـزیـد و شـد یـار قـضـا
غزل شمارهٔ ۱۷۹
گـر تـو عـودی سـوی ایـن مـجمر بیا
ور بـــــرانــــنــــدت ز بــــام از در بــــیــــا
یـوسـفـی از چـاه و زنـدان چـاره نـیست
ســـوی زهــر قــهــر چــون شــکــر بــیــا
گـــفـــتـــنـــت الـــلـــه اکـــبـــر رســـمـــی اســـت
گـــــر تـــــو آن اکـــــبـــــری اکــــبــــر بــــیــــا
چــون مــی احـمـر سـگـان هـم مـی‌خـورنـد
گــر تـو شـیـری چـون مـی احـمـر بـیـا
زر چـه جـویـی مـس خـود را زر بـسـاز
گـر نـبـاشـد زر تـو سـیمین بر بیا
اغــنــیــا خــشــک و فــقــیــران چـشـم تـر
عــاشــقـا بـی‌شـکـل خـشـک و تـر بـیـا
گــــر صــــفــــت‌هــــای مــــلـــک را مـــحـــرمـــی
چــون مــلــک بــی‌مــاده و بــی‌نــر بــیـا
ور صــــفــــات دل گــــرفــــتــــی در ســـفـــر
هـمـچـو دل بـی‌پـا بـیـا بـی‌سـر بیا
چـــون لـــب لـــعـــلـــش صـــلــایــی مــی‌دهــد
گــر نــه‌ای چــون خــاره و مــرمــر بـیـا
چون ز شمس الدین جهان پرنور شد
ســوی تــبــریــز آ دلــا بــر ســر بــیـا
غزل شمارهٔ ۱۸۰
ای تــــو آب زنـــدگـــانـــی فـــاســـقـــنـــا
ای تــو دریــای مــعــانــی فــاســقــنــا
مــــا ســـبـــوهـــای طـــلـــب آورده‌ایـــم
سوی تو ای خضر ثانی فاسقنا
مــــاهــــیـــان جـــان مـــا زنـــهـــارخـــواه
از تــو ای دریــای جــانــی فــاســقـنـا
از ره هـــــجــــر آمــــده و آورده مــــا
عــجــز خــود را ارمـغـانـی فـاسـقـنـا
داســتــان خــســروان بــشـنـیـده‌ایـم
تــو فـزون از داسـتـانـی فـاسـقـنـا
در گــمـان و وسـوسـه افـتـاده عـقـل
زانـک تـو فـوق گـمـانـی فـاسـقـنـا
نـیـم عـاقـل چـه زنـد بـا عشق تو
تـــو جــنــون عــاقــلــانــی فــاســقــنــا
کـعـبـه عـالـم ز تـو تـبـریـز شد
شـمـس حـق رکـن یـمـانـی فـاسـقـنا
