غزل شمارهٔ ۲۲۹
شـــــراب داد خـــــدا مـــــر مـــــرا تـــــو را ســــرکــــا
چـو قـسـمـتـسـت چـه جـنـگـسـت مـر مـرا و تـو را
شـــــراب آن گـــــل اســـــت و خــــمــــار حــــصــــه خــــار
شــنــاســد او هــمــه را و ســزا دهــد بــه سـزا
شــکــر ز بــهــر دل تــو تــرش نــخـواهـد شـد
کــــه هــــســــت جــــا و مــــقــــام شــــکــــر دل حـــلـــوا
تــو را چــو نــوحـه گـری داد نـوحـه‌ای مـی‌کـن
مـــرا چـــو مـــطـــرب خـــود کـــرد دردمـــم ســـرنــا
شــکـر شـکـر چـه بـخـنـدد بـه روی مـن دلـدار
بــــــــه روی او نــــــــگـــــــرم وارهـــــــم ز رو و ریـــــــا
اگـــر بـــدســـت تــرش شــکــری تــو از مــن نــیــز
طـــمـــع کـــن ای تـــرش ار نـــه مـــحـــال را مـــفــزا
وگـر گـریـسـت بـه عـالـم گـلـی کـه تا من نیز
بـــگـــریـــم و بـــکـــنـــم نــوحــه‌ای چــو آن گــل‌هــا
حـــقـــم نـــداد غـــمـــی جـــز کـــه قــافــیــه طــلــبــی
ز بــــهــــر شـــعـــر و از آن هـــم خـــلـــاص داد مـــرا
بگیر و پاره کن این شعر را چو شعر کهن
کـــه فــارغــســت مــعــانــی ز حــرف و بــاد و هــوا
غزل شمارهٔ ۲۳۰
ز ســــــوز شــــــوق دل مــــــن هــــــمـــــی‌زنـــــد عـــــلـــــلـــــا
کــــه بــــوک دررســــدش از جــــنــــاب وصــــل صــــلـــا
دلــســت هــمــچــو حــســیــن و فــراق هــمـچـو یـزیـد
شهید گشته دو صد ره به دشت کرب و بلا
شهید گشته به ظاهر حیات گشته به غیب
اســـیـــر در نـــظـــر خـــصـــم و خـــســروی بــه خــل
مــــیــــان جـــنـــت و فـــردوس وصـــل دوســـت مـــقـــیـــم
رهــــیــــده از تــــک زنــــدان جــــوع و رخـــص و غـــلـــا
اگـــر نـــه بـــیـــخ درخـــتــش درون غــیــب مــلــیــســت
چـــرا شـــکـــوفـــه وصـــلـــش شــکــفــتــه اســت مــلــا
خــمــوش بــاش و ز ســوی ضــمـیـر نـاطـق بـاش
کــــه نــــفــــس نــــاطــــق کــــلـــی بـــگـــویـــدت افـــلـــا
غزل شمارهٔ ۲۳۱
ســبــکــتــری تــو از آن دم کـه مـی‌رسـد ز صـبـا
ز دم زدن نــشــود ســیــر و مــانــده کــس جـانـا
ز دم زدن کی شود مانده یا کی سیر شود
تــو آن دمــی کــه خــدا گــفــت یــحــیــی الـمـوتـی
دهــان گــور شــود بــاز و لــقــمــه ایــش کــنــد
چـــو بـــســـتـــه گـــشـــت دهــان تــن از دم احــیــا
دمـــم فــزون ده تــا خــیــک مــن شــود پــربــاد
کـــه تـــا شـــوم ز دم تـــو ســوار بــر دریــا
مــــبــــاد روزی کــــانــــدر جــــهــــان تــــو درنـــدمـــی
کـــه یـــک گـــیـــاه نــرویــد ز جــمــلــه صــحــرا
فـــروکــش ایــن دم زیــرا تــو را دمــی دگــر اســت
چــو بــســکــلــد ز لــب ایــن بـاد آن بـود بـرجـا
غزل شمارهٔ ۲۳۲
چـــو عـــشـــق را تـــو نــدانــی بــپــرس از شــب‌هــا
بــــــپــــــرس از رخ زرد و ز خــــــشــــــکـــــی لـــــب‌هـــــا
چـــنـــان کـــه آب حـــکـــایـــت کـــنــد ز اخــتــر و مــاه
ز عــــقــــل و روح حــــکــــایــــت کــــنــــنــــد قــــالــــب‌هــــا
هـــــــزار گــــــونــــــه ادب جــــــان ز عــــــشــــــق آمــــــوزد
کـــــه آن ادب نـــــتـــــوان یـــــافـــــتــــن ز مــــکــــتــــب‌هــــا
مـــیـــان صــد کــس عــاشــق چــنــان بــدیــد بــود
کـــه بـــر فـــلـــک مـــه تـــابـــان مــیــان کــوکــب‌هــا
خـــرد نـــدانـــد و حـــیــران شــود ز مــذهــب عــشــق
اگــــر چـــه واقـــف بـــاشـــد ز جـــمـــلـــه مـــذهـــب‌هـــا
خــــضـــردلـــی کـــه ز آب حـــیـــات عـــشـــق چـــشـــیـــد
کــــســــاد شــــد بــــر آن کــــس زلــــال مــــشـــرب‌هـــا
بــه بــاغ رنــجــه مــشــو در درون عـاشـق بـیـن
دمــــشــــق و غـــوطـــه و گـــلـــزارهـــا و نـــیـــرب‌هـــا
دمشق چه که بهشتی پر از فرشته و حور
عــــقــــول خــــیــــره در آن چـــهـــره‌هـــا و غـــبـــغـــب‌هـــا
نــه از نــبــیــذ لــذیــذش شــکــوفــه‌هــا و خــمـار
نــــــه از حــــــلــــــاوت حــــــلــــــواش دمـــــل و تـــــب‌هـــــا
ز شــاه تــا بــه گــدا در کــشــاکــش طــمـعـنـد
بــه عــشــق بــازرهــد جــان ز طــمــع و مـطـلـب‌هـا
چــه فــخــر بــاشــد مــر عــشــق را ز مــشــتــریـان
چــه پــشــت بــاشــد مــر شــیــر را ز ثــعــلــب‌هــا
فـــراز نـــخـــل جـــهـــان پـــخـــتـــه‌ای نـــمــی‌یــابــم
کـــه کـــنـــد شـــد هـــمـــه دنـــدانـــم از مـــذنـــب‌هـــا
بـــه پـــر عـــشــق بــپــر در هــوا و بــر گــردون
چـــــو آفـــــتـــــاب مـــــنـــــزه ز جـــــمـــــلــــه مــــرکــــب‌هــــا
نــــه وحــــشــــتــــی دل عــــشـــاق را چـــو مـــفـــردهـــا
نــه خــوف قــطــع و جــدایــیــســت چــون مــرکــب‌هــا
عـــــنـــــایـــــتــــش بــــگــــزیــــدســــت از پــــی جــــان‌هــــا
مـــــســـــبـــــبـــــش بــــخــــریــــدســــت از مــــســــبــــب‌هــــا
وکـــیـــل عـــشـــق درآمــد بــه صــدر قــاضــی کــاب
کـــه تـــا دلـــش بـــرمـــد از قـــضـــا و از گـــب‌هــا
زهــــی جــــهـــان و زهـــی نـــظـــم نـــادر و تـــرتـــیـــب
هـــــــزار شـــــــور درافـــــــکـــــــنــــــد در مــــــرتــــــب‌هــــــا
گـدای عـشـق شـمـر هـر چـه در جـهـان طـربـیـسـت
کــــه عـــشـــق چـــون زر کـــانـــســـت و آن مـــذهـــب‌هـــا
ســــلــــبــــت قــــلــــبــــی یــــا عـــشـــق خـــدعـــه و دهـــا
کـــــذبـــــت حـــــاشـــــا لـــــکــــن مــــلــــاحــــه و بــــهــــا
اریــــــد ذکــــــرک یــــــا عـــــشـــــق شـــــاکـــــرا لـــــکـــــن
و لـــهـــت فـــیـــک و شـــوشـــت فـــکـــرتـــی و نـــهــا
بــه صــد هــزار لــغــت گــر مــدیــح عـشـق کـنـم
فـــــزونــــتــــرســــت جــــمــــالــــش ز جــــمــــلــــه دب‌هــــا
غزل شمارهٔ ۲۳۳
کـجـاسـت سـاقـی جـان تـا بـه هـم زنـد مـا را
بـــــروبـــــد از دل مـــــا فــــکــــر دی و فــــردا را
چـــنـــو درخـــت کـــم افـــتـــد پـــنــاه مــرغــان را
چــــنــــو امــــیـــر بـــبـــایـــد ســـپـــاه ســـودا را
روان شـــود ز ره ســـیــنــه صــد هــزار پــری
چــو بــر قـنـیـنـه بـخـوانـد فـسـون احـیـا را
کـجـاسـت شـیـر شـکـاری و حمله‌های خوشش
کــه پــر کــنــنــد ز آهــوی مــشــک صــحــرا را
ز مــشــرقــســت و ز خــورشــیــد نــور عــالـم را
ز آدمـــــســــت در و نــــســــل و بــــچــــه حــــوا را
کــجــاسـت بـحـر حـقـایـق کـجـاسـت ابـر کـرم
کـــــه چــــشــــم‌هــــای روان داده اســــت خــــارا را
کـجـاسـت کـان شـه مـا نـیـست لیک آن باشد
کـه چـشـم بـنـد کـنـد سـحـرهـاش بـیـنا را
چــنــان بــبــنــدد چــشــمــت کــه ذره را بـیـنـی
مــیــان روز و نــبــیــنــی تــو شــمــس کـبـری را
ز چـــشـــم بـــنـــد ویـــســت آنــک زورقــی بــیــنــی
مـــیــان بــحــر و نــبــیــنــی تــو مــوج دریــا را
تــو را طــپــیــدن زورق ز بــحــر غــمــز کــنــد
چـــنـــانـــک جـــنـــبـــش مـــردم بــه روز اعــمــی را
نــخــوانــده‌ای خــتــم الــلــه خــدای مـهـر نـهـد
هـــمـــو گـــشـــایـــد مـــهـــر و بــرد غــطــاهــا را
دو چشم بسته تو در خواب نقش‌ها بینی
دو چــشــم بــاز شـود پـرده آن تـمـاشـا را
عــــجـــب مـــدار اگـــر جـــان حـــجـــاب جـــانـــانـــســـت
ریـــاضـــتـــی کـــن و بـــگـــذار نــفــس غــوغــا را
عــــجـــبـــتـــر ایـــنـــک خـــلـــایـــق مـــثـــال پـــروانـــه
هــمــی‌پــرنــد و نــبــیــنــی تــو شــمــع دل‌هــا را
چـه جـرم کـردی ای چشم ما که بندت کرد
بــزار و تــوبــه کـن و تـرک کـن خـطـاهـا را
سـزاسـت جـسـم بـفـرسـودن ایـن چنین جان را
ســـزاســـت مــشــی عــلــی الــراس آن تــقــاضــا را
خــمـوش بـاش کـه تـا وحـی‌هـای حـق شـنـوی
کـــه صـــد هـــزار حــیــاتــســت وحــی گــویــا را
غزل شمارهٔ ۲۳۴
ز جـام سـاقـی باقی چو خورده‌ای تو دلا
کـه لـحـظه لحظه برآری ز عربده عللا
مـگـر ز زهره شنیدی دلا به وقت صبوح
کـه بـزم خـاص نـهـادم صلای عیش صلا
بــلـا درسـت بـلـایـش بـنـوش و در مـی‌بـار
چــه مــی‌گــریــزی آخـر گـریـز تـوسـت بـلـا
پیاله بر کف زاهد ز خلق باکش نیست
مـــیـــان خـــلـــق نـــشـــســـتـــســـت در خـــســت خ
زهـی پـیـالـه کـه در چـشـم سر همی‌ناید
ز دســت سـاقـی مـعـنـی تـو هـم بـنـوش هـلـا
غزل شمارهٔ ۲۳۵
مــــرا بــــدیــــد و نــــپــــرســــیــــد آن نــــگــــار چـــرا
تـــرش تـــرش بــگــذشــت از دریــچــه یــار چــرا
سبب چه بود چه کردم که بد نمود ز من
کـــه خـــاطـــرش بـــگـــرفـــتـــســـت ایــن غــبــار چــرا
ز بــــامــــداد چـــرا قـــصـــد خـــون عـــاشـــق کـــرد
چـــرا کـــشـــیـــد چــنــیــن تــیــغ ذوالــفــقــار چــرا
چــو دیــدم آن گــل او را کــه رنـگ ریـخـتـه بـود
دمـــــیـــــد از دل مـــــســـــکـــــیـــــن هـــــزار خـــــار چـــــرا
چـو لـب بـه خـنـده گـشـایـد گشاده گردد دل
در آن لــــبـــســـت هـــمـــیـــشـــه گـــشـــاد کـــار چـــرا
مـــیـــان ابـــروی خـــود چـــون گـــره زنـــد از خــشــم
گـــــره گـــــره شـــــود از غــــم دل فــــکــــار چــــرا
زهــــی تــــعـــلـــق جـــان بـــا گـــشـــاد و خـــنـــده او
یـــکـــی دمـــش کـــه نـــبــیــنــم شــوم نــزار چــرا
جــهــان ســیــه شــود آن دم کــه رو بــگـردانـد
نــــه روز مــــانــــد و نــــی عــــقــــل بــــرقـــرار چـــرا
یـــکـــی نـــفـــس کـــه دل یـــار مــا ز مــا بــرمــیــد
چـــــرا رمـــــیـــــد ز مـــــا لـــــطـــــف کــــردگــــار چــــرا
مــگــر کــه لــطــف خــدا اوســت مـا غـلـط کـردیـم
وگــــر نـــه خـــوبـــی او گـــشـــت بـــی‌کـــنـــار چـــرا
بــــرون صــــورت اگـــر لـــطـــف مـــحـــض دادی روی
پـــیـــمـــبــران ز چــه گــشــتــنــد پــرده دار چــرا
غزل شمارهٔ ۲۳۶
مـــبـــارکـــی کـــه بـــود در هـــمـــه عـــروســـی‌هـــا
در ایــــن عــــروســــی مـــا بـــاد ای خـــدا تـــنـــهـــا
مــــبــــارکــــی شــــب قــــدر و مــــاه روزه و عـــیـــد
مــــــــــبـــــــــارکـــــــــی مـــــــــلـــــــــاقـــــــــات آدم و حـــــــــوا
مـــــبـــــارکــــی مــــلــــاقــــات یــــوســــف و یــــعــــقــــوب
مــــــبــــــارکـــــی تـــــمـــــاشـــــای جـــــنـــــه الـــــمـــــأوی
مــــبــــارکــــی دگــــر کــــان بــــه گــــفــــت درنـــایـــد
نــــثــــار شــــادی اولـــاد شـــیـــخ و مـــهـــتـــر مـــا
به همدمی و خوشی همچو شیر باد و عسل
بــه اخــتــلــاط و وفــا هــمــچــو شـکـر و حـلـوا
مــــبــــارکــــی تـــبـــارک نـــدیـــم و ســـاقـــی بـــاد
بـــر آنـــک گـــویـــد آمـــیـــن بـــر آنـــک کـــرد دعــا
غزل شمارهٔ ۲۳۷
یـــــــار مــــــا دلــــــدار مــــــا عــــــالــــــم اســــــرار مــــــا
یـــــــوســـــــف دیـــــــدار مـــــــا رونـــــــق بـــــــازار مــــــا
بــــر دم امــــســــال مــــا عــــاشــــق آمــــد پــــار مــــا
مـــفـــلـــســـانـــیــم و تــویــی گــنــج مــا دیــنــار مــا
کـــاهـــلـــانـــیـــم و تـــویـــی حـــج مــا پــیــکــار مــا
خــــفــــتــــگـــانـــیـــم و تـــویـــی دولـــت بـــیـــدار مـــا
خـــســـتـــگـــانـــیـــم و تــویــی مــرهــم بــیــمــار مــا
مـــا خـــرابـــیـــم و تـــویـــی از کـــرم مـــعـــمــار مــا
دوش گــــفــــتــــم عــــشــــق را ای شــــه عــــیــــار مـــا
ســر مــکــش مــنــکــر مــشـو بـرده‌ای دسـتـار مـا
پــس جــوابــم داد او کــز تــوســت ایــن کــار مــا
هــر چــه گـویـی وادهـد چـون صـدا کـهـسـار مـا
گـفـتـمـش خـود مـا کـهـیـم ایـن صـدا گـفـتار ما
زانـــک کـــه را اخـــتـــیـــار نـــبــود ای مــخــتــار مــا
گــــفــــت بــــشـــنـــو اولـــا شـــمـــه‌ای ز اســـرار مـــا
هـــر ســـتـــوری لـــاغـــری کــی کــشــانــد بــار مــا
گــــفــــتــــمـــش از مـــا بـــبـــر زحـــمـــت اخـــبـــار مـــا
بـــلـــبـــلــی مــســتــی بــکــن هــم ز بــوتــیــمــار مــا
هـــســـتـــی تـــو فـــخـــر مـــا هــســتــی مــا عــار مــا
احـــمـــد و صـــدیـــق بـــیـــن در دل چـــون غــار مــا
مـــی نـــنـــوشـــد هــر مــیــی مــســت دردی خــوار مــا
خـور ز دسـت شـه خـورد مـرغ خـوش مـنـقـار مـا
چـــون بـــخـــســـپـــد در لـــحــد قــالــب مــردار مــا
رســـتـــه گـــردد زیــن قــفــس طــوطــی طــیــار مــا
خــود شــنــاســد جــای خــود مــرغ زیــرکـسـار مـا
بــــعــــد مــــا پـــیـــدا کـــنـــی در زمـــیـــن آثـــار مـــا
گر به بستان بی‌توایم خار شد گلزار ما
ور بـه زنـدان بـا تـوایـم گـل بـرویـد خـار مـا
گــر در آتــش بــا تــوایــم نــور گــردد نـار مـا
ور بــه جــنــت بــی‌تــوایــم نــار شـد انـوار مـا
از تــو شــد بــاز ســپــیــد زاغ مــا و سـار مـا
بـس کـن و دیـگـر مـگـو کـایـن بـود گـفـتـار مـا
غزل شمارهٔ ۲۳۸
هـــــلــــه ای کــــیــــا نــــفــــســــی بــــیــــا
در عـــــیـــــش را ســـــره بـــــرگـــــشـــــا
این فلان چه شد آن فلان چه شد
نـــــــبـــــــود مـــــــرا ســـــــر مـــــــاجـــــــرا
نــــــهــــــلـــــد کـــــســـــی ســـــر زلـــــف او
نـــــرهـــــد دلـــــی ز چـــــنـــــیـــــن لـــــقـــــا
نـــکـــنـــد کـــســـی ز خـــوشـــی ســفــر
نـــــرود کـــــســــی ز چــــنــــیــــن ســــرا
بــــهــــل ایــــن هــــمـــه بـــده آن قـــدح
کــــه شــــنــــیــــده‌ام کــــرم شــــمـــا
قـــــدحـــــی کـــــه آن پـــــر دل شـــــود
بــــپــــرد دلــــم بـــه ســـوی ســـمـــا
خــــــمـــــش ایـــــن نـــــفـــــس دم دل مـــــزن
کـــــه فـــــدای تـــــو دل و جـــــان مـــــا
غزل شمارهٔ ۲۳۹
کـــــــرانـــــــی نـــــــدارد بــــــیــــــابــــــان مــــــا
قــــــــــراری نــــــــــدارد دل و جــــــــــان مــــــــــا
جـهـان در جـهـان نـقـش و صـورت گـرفت
کـــــدامــــســــت از ایــــن نــــقــــش‌هــــا آن مــــا
چـــو در ره بـــبـــیـــنـــی بـــریــده ســری
کـــه غـــلـــطـــان رود ســـوی مـــیـــدان مـــا
از او پـــــرس از او پـــــرس اســــرار مــــا
کـــز او بـــشـــنـــوی ســـر پـــنـــهـــان مــا
چه بودی که یک گوش پیدا شدی
حـــــــریـــــــف زبـــــــان‌هـــــــای مـــــــرغـــــــان مـــــــا
چـه بـودی کـه یـک مـرغ پـران شدی
بـــــرو طـــــوق ســــر ســــلــــیــــمــــان مــــا
چــه گـویـم چـه دانـم کـه ایـن داسـتـان
فــــــزونــــــســـــت از حـــــد و امـــــکـــــان مـــــا
چــگــونــه زنــم دم کــه هــر دم بـه دم
پـــریـــشـــانـــتـــرســـت ایـــن پــریــشــان مــا
چــه کـبـکـان و بـازان سـتـان مـی‌پـرنـد
مـــــــیـــــــان هـــــــوای کـــــــهــــــســــــتــــــان مــــــا
مــــیـــان هـــوایـــی کـــه هـــفـــتـــم هـــواســـت
کــــــه بــــــر اوج آنــــــســــــت ایــــــوان مــــــا
از ایـــن داســـتـــان بــگــذر از مــن مــپــرس
کـــه درهـــم شـــکــســتــســت دســتــان مــا
صــلــاح الــحــق و دیــن نــمــایــد تـو را
جـــمـــال شـــهـــنـــشـــاه و ســـلـــطـــان مـــا
غزل شمارهٔ ۲۴۰
تــــو جـــان و جـــهـــانـــی کـــریـــمـــا مـــرا
چــه جــان و جــهـان از کـجـا تـا کـجـا
که جان خود چه باشد بر عاشقان
جــهــان خــود چــه بــاشــد بــر اولــیــا
نـه بـر پـشـت گـاویـسـت جـمـلـه زمین
کــــــه در مـــــرغـــــزار تـــــو دارد چـــــرا
در آن کــــــاروانــــــی کــــــه کـــــل زمـــــیـــــن
یـــکـــی گـــاوبـــارســـت و تـــو ره نـــمـــا
در انــبــار فــضـل تـو بـس دانـه‌هـاسـت
کـــه آن نـــشـــکـــنـــد زیـــر هـــفـــت آســـیـــا
تو در چشم نقاش و پنهان ز چشم
زهـــی چـــشـــم بـــنـــد و زهـــی ســیــمــیــا
تـــو را عـــالـــمـــی غـــیـــر هـــجــده هــزار
زهـــــی کـــــیـــــمـــــیـــــا و زهـــــی کــــبــــریــــا
یـــکــی بــیــت دیــگــر بــر ایــن قــافــیــه
بـــــگـــــویــــم بــــلــــی وام دارم تــــو را
کــه نــگــزارد ایــن وام را جــز فــقــیـر
کــــــه فــــــقــــــرســــــت دریــــــای در وفــــــا
غـــنـــی از بـــخـــیـــلــی غــنــی مــانــده‌ســت
فــقــیــر از ســخـاوت فـقـیـر از سـخـا
